W związku z powyższym oraz w celu rozwiania wątpliwości klubów i zawodników w kwestii dopuszczalności rozwiązywania umów cywilnoprawnych zawodników o statusie amatora, przedstawiam informację prawną na ten temat.

Proszę o zapoznanie się, jeżeli będą mieli Państwo pytania lub wątpliwości dotyczące udostępnionej informacji, proszę kierować je do Pani Małgorzaty Sędzimir-Pszowskiej – Dyrektora Biura Śląskiego ZPN na adres email: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.   

Z poważaniem,

Prezes Śląskiego Związku Piłki Nożnej
(-) Henryk Kula

ISTOTNE ZAGADNIENIA PRAWNE ZWIĄZANE Z DOPUSZCZALNOŚCIĄ ROZWIĄZYWANIA UMÓW CYWILNOPRAWNYCH

I. UMOWY CYWILNOPRAWNE ZAWODNIKÓW O STATUSIE AMATORA
(za wyjątkiem kontraktów U18 regulowanych uchwałą Zarządu PZPN nr III/54)

Zasady regulujące stosunki pomiędzy klubem sportowym a zawodnikiem o statusie amatora uregulowane zostały w uchwale nr III/21 z dnia 26 lipca 2002r. Zarządu Polskiego Związku Piłki Nożnej, gdzie w treści art. 2 wskazano, iż za amatorów są uznani zawodnicy, którzy z tytułu uprawiania sportu piłki nożnej lub innej działalności z tym związanej nie otrzymali wynagrodzenia, względnie innego świadczenia pieniężnego lub rzeczowego, innego niż zwrot rzeczywistych wydatków poniesionych w trakcie ich udziału w oficjalnych rozgrywkach organizowanych przez PZPN. Koszty podróży i zakwaterowania poniesione w związku z udziałem w meczu oraz wydatki na sprzęt piłkarski, ubezpieczenie i szkolenie mogą podlegać zwrotowi bez podważenia statusu amatora.

W praktyce obrotu cywilnoprawnego zdarzają się zawierane przez Klub lub jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego umowy stypendialne lub inne umowy, określające zasady zwrotu wydatków lub zasady udziału zawodnika amatora w zajęciach lub rozgrywkach sportowych. Z uwagi na mnogość występujących rozwiązań, kwestie związane z dopuszczalnością ich wypowiedzenia lub wypłaty stypendium, mogą być omówione w niniejszej informacji jedynie w sposób ogólny.

Generalną specyfiką umów zawieranych na czas określony jest ich trwałość, przez co należy rozumieć zasadę braku „wypowiadalności” takich umów przed upływem okresu,  na jaki zostały one zawarte. Zasada ta nie ma jednak charakteru bezwzględnego a w ramach swobody umów, strony mogą kształtować treść umowy, byleby postanowienia umowne nie sprzeciwiały się ustawie oraz zasadom współżycia społecznego.

W przypadku bowiem wskazanych powyżej umów cywilnoprawnych, gdy wystąpi brak możliwości kontynuowania rozgrywek a tym samym brak możliwości uczestnictwa zawodnika we współzawodnictwie amatorskim, w zależności od przyjętych w umowie rozwiązań, zastosowanie mogą znaleźć przepisy:

1) dla umów zlecenia lub umów o współpracy, do których stosuje się przepisy zlecenia:

Art. 746 Kodeksu cywilnego [Wypowiedzenie]

§ 1. Dający zlecenie może je wypowiedzieć w każdym czasie. Powinien jednak zwrócić przyjmującemu zlecenie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia; w   razie odpłatnego zlecenia obowiązany jest uiścić przyjmującemu zlecenie część wynagrodzenia odpowiadającą jego dotychczasowym czynnościom, a jeżeli wypowiedzenie nastąpiło bez ważnego
powodu, powinien także naprawić szkodę.
§ 2. Przyjmujący zlecenie może je wypowiedzieć w każdym czasie. Jednakże gdy zlecenie jest odpłatne, a wypowiedzenie nastąpiło bez ważnego powodu, przyjmujący zlecenie jest odpowiedzialny za szkodę.
§ 3. Nie można zrzec się z góry uprawnienia do wypowiedzenia zlecenia z ważnych powodów.

2) przepisy Kodeksu cywilnego w zakresie wykonania zobowiązań i skutków ich niewykonania:

Art. 475 [Niemożliwość świadczenia następcza]

§ 1. Jeżeli świadczenie stało się niemożliwe skutkiem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, zobowiązanie wygasa.

Art. 495 [Niemożliwość niezawiniona]

§ 1. Jeżeli jedno ze świadczeń wzajemnych stało się niemożliwe wskutek okoliczności, za które żadna ze stron odpowiedzialności nie ponosi, strona, która miała to świadczenie spełnić, nie może żądać świadczenia wzajemnego, a w wypadku, gdy je już otrzymała, obowiązana jest do zwrotu według przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu.
§ 2. Jeżeli świadczenie jednej ze stron stało się niemożliwe tylko częściowo, strona ta traci prawo do odpowiedniej części świadczenia wzajemnego. Jednakże druga strona może od umowy odstąpić, jeżeli wykonanie częściowe nie miałoby dla niej znaczenia ze względu na właściwości zobowiązania albo ze względu na zamierzony przez tę stronę cel umowy, wiadomy stronie, której świadczenie stało się częściowo niemożliwe.

Adam Ptasiński - Radca prawny